Το σύστημα αεράμυνας Iron Dome του Ισραήλ ήταν στα πρόθυρα της εγκατάλειψης λόγω εσωτερικής αντίστασης.
Μερικά ορειχάλκινα μέλη του IDF ανησυχούσαν ότι η αντιπυραυλική άμυνα θα έκανε τους ανθρώπους πιο αμυντικούς.
Η πεποίθηση ότι η αντιπυραυλική άμυνα ήταν ανεφάρμοστη εκείνη την εποχή έχει αλλάξει ριζικά.
Το Ισραήλ διαθέτει τα πιο γνωστά και εκτενώς δοκιμασμένα συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του περίφημου Iron Dome.Ωστόσο, η αντίσταση από τον ισραηλινό στρατό παραλίγο να τερματίσει αυτές τις άμυνες πριν από δεκαετίες, χρησιμεύοντας ως μάθημα στις προκλήσεις της δημιουργίας όπλων που μια μέρα μπορεί να αποδειχθούν απαραίτητα.
Σύμφωνα με μια νέα έκθεση σχετικά με τα διδάγματα του προγράμματος πυραυλικής άμυνας του Ισραήλ από το βρετανικό think tank Royal United Services Institute, η “άποψη του IDF για την απειλή υποστηρίχθηκε από την υπόθεση ότι τα ισραηλινά χτυπήματα ακριβείας θα μπορούσαν να μειώσουν γρήγορα τον αριθμό των εισερχόμενων απειλών σε μια μεγάλη σύγκρουση, ακόμη και αν δεν μπορούσε να τους εξαλείψει εντελώς” κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, το IDF κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η καλύτερη μορφή πυραυλικής άμυνας ήταν μια στρατηγική “αντιδύναμης” για την καταστροφή των εχθρικών ρουκετών πριν μπορέσουν να εκτοξευθούν.
Ένα μέρος του Ισραηλινού Στρατού εξέφρασε την ανησυχία του ότι η αντιπυραυλική άμυνα θα ενθάρρυνε μια αμυντική προσέγγιση αντί να μεταφέρει τον πόλεμο στον εχθρό. Ωστόσο, το θέμα με αυτό ήταν ο εντοπισμός αυτών των πυραύλων και των εκτοξευτών πριν από την εκτόξευση τους. Η Χεζμπολάχ και η Χαμάς έκρυβαν τα όπλα τους σε σήραγγες και σε κατοικημένες περιοχές και ήταν δύσκολο να χτυπήσουν ιρανικούς πυραύλους επειδή το Ιράν βρίσκεται χίλια μίλια μακριά από το Ισραήλ.
Σύμφωνα με τον ερευνητή της RUSI Sidharth Kaushal και τον πρώην επικεφαλής του συστήματος αεράμυνας και αντιπυραυλικής άμυνας του Ισραήλ Brig.Γεν.Ran Kochav, “μια εκστρατεία απεργίας αντιδυνάμεων μπορεί να είναι αποτελεσματική ή γρήγορη, αλλά σπάνια και τα δύο.’.
Οι αναχαιτιστές μεγάλου βεληνεκούς Arrow-2 και Arrow-3, που καταστρέφουν βαλλιστικούς πυραύλους σε τροχιά πριν εισέλθουν στην ατμόσφαιρα, οι μεσαίου βεληνεκούς αναχαιτιστές David’s Sling, που στοχεύουν μεγάλους πυραύλους πυροβολικού και βαλλιστικούς πυραύλους μικρού βεληνεκούς, και τους μικρούς του Iron Dome ρουκέτες, οι οποίες αναχαιτίζουν ρουκέτες μικρού βεληνεκούς, οβίδες οβίδες και βλήματα όλμων, αποτελούν το πολυεπίπεδο ολοκληρωμένο σύστημα εναέριας και πυραυλικής άμυνας του Ισραήλ.
Όταν η αντιπυραυλική άμυνα προτάθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1980, το στρατιωτικό κατεστημένο του Ισραήλ, οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις, αντιτάχθηκε στην αφαίρεση πόρων από πιο συμβατικά όπλα, όπως τανκς και αεροσκάφη κρούσης.”Οι κριτικοί αμφισβήτησαν την τεχνική σκοπιμότητα και το κόστος του συστήματος και αν θα αποφέρει τα υποσχεθέντα στρατηγικά οφέλη”, έγραψαν οι Kaushal και Kochav.Στην πραγματικότητα, παρόμοιες ανησυχίες εκφράστηκαν σχετικά με τη βιωσιμότητα του προγράμματος πυραυλικής άμυνας “Star Wars” του προέδρου Ronald Reagan στις ΗΠΑ.
Οι διοικητές των ισραηλινών αμυντικών δυνάμεων είχαν τότε μια πρόσφατη νίκη για να υποστηρίξουν τον ισχυρισμό τους: Επιχείρηση Mole Cricket 19, η οποία έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Λιβάνου το 1982.Η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία κατέστρεψε 29 συριακές μπαταρίες πυραύλων εδάφους-αέρος μέσα σε δύο ώρες χωρίς να χάσει ούτε ένα άτομο.Αν μπορούσαν να το κάνουν αυτό με τους αντιαεροπορικούς πυραύλους, γιατί δεν θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο με τους εκτοξευτές βαλλιστικών πυραύλων;
Ένα ισραηλινό σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας έγινε επίσης πιο επιθυμητό όταν ο Ιρακινός ηγέτης Σαντάμ Χουσεΐν εκτόξευσε βαλλιστικούς πυραύλους Scud στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Περσικού Κόλπου το 1991: Το Ισραήλ έπρεπε να βασιστεί σε αμερικανικούς επανδρωμένους πυραύλους αναχαίτισης Patriot που στάθμευαν στο Ισραήλ για να σταματήσει τα Scuds – σχεδόν καθόλου από τα 40 Scuds αναχαιτίστηκαν.Η απογοήτευση του Ισραήλ για το Patriot ήταν ένας παράγοντας που τους ώθησε να αναπτύξουν τη δική τους αεράμυνα.Ωστόσο, πολιτικοί όπως ο Yitzhak Rabin, πρώην ισραηλινός αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, επέμειναν στη δεκαετία του 1990 με τη βοήθεια της γενναιόδωρης χρηματοδότησης των ΗΠΑ που καθήλωσε τις ανησυχίες των IDF σχετικά με τους πόρους.
“Το σύστημα πέτυχε την πρώτη του επιτυχημένη αναχαίτιση βαλλιστικού πυραύλου το 1990, σηματοδοτώντας ένα σημαντικό τεχνικό ορόσημο”, σύμφωνα με το RUSI.”Παρά τις επιτυχείς δοκιμές, το έργο Arrow συνέχισε να αντιμετωπίζει προκλήσεις, όπως τεχνικά ζητήματα, υπερβάσεις προϋπολογισμού και καθυστερήσεις.Η ισραηλινή αντιπυραυλική άμυνα άλλαξε επίσης καθώς άλλαξαν οι απειλές.
Στη συνέχεια, το Ισραήλ αντιμετώπισε απειλές από ρουκέτες μικρού βεληνεκούς και πυροβολικό που δεν προοριζόταν να αναχαιτίσει το Arrow σε μεγάλο υψόμετρο λόγω της ανόδου της Χεζμπολάχ στον Λίβανο και της Χαμάς στη Γάζα.Το 2011, το Ισραήλ ανέπτυξε το Iron Dome, το οποίο ήταν σε μεγάλο βαθμό, αν και όχι εξ ολοκλήρου, επιτυχημένο στον εντοπισμό και την αναχαίτιση πυραύλων πριν φτάσουν σε κατοικημένες περιοχές.
Ωστόσο, ορισμένοι συνέχισαν να υποστηρίζουν ότι η καλύτερη άμυνα ήταν μια καλή επίθεση, η οποία θα συνεπαγόταν τον έλεγχο του εδάφους από το οποίο εκτοξεύτηκαν ρουκέτες ή την καταστροφή της ικανότητας του εχθρού να το κάνει.Ο Kaushal και ο Kochav έγραψαν: “Τελικά, ένα επιχείρημα ότι η αεροπορική και πυραυλική άμυνα εισήγαγε μια νοοτροπία Maginot στη δύναμη ήρθε επίμονα στο προσκήνιο”, αναφερόμενοι στις γαλλικές αμυντικές γραμμές που παρέκαμψαν οι ναζιστικοί στρατοί στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.”Οι επικριτές επεσήμαναν ότι ενώ το Iron Dome μετριάστηκε αποτελεσματικά την άμεση απειλή επιθέσεων με πυραύλους, δεν αντιμετώπισε τις βαθύτερες αιτίες της σύγκρουσης ούτε παρείχε μακροπρόθεσμη λύση στις προκλήσεις ασφαλείας που αντιμετωπίζει το Ισραήλ.’.
Από τη δεκαετία του 1960 έως τη δεκαετία του 1980, η αντιπυραυλική άμυνα θεωρήθηκε συχνά ως ανέφικτη, μια δονκιχωτική προσπάθεια να χτυπηθεί ουσιαστικά μια σφαίρα με μια άλλη σφαίρα.Αλλά η τεχνολογία έχει προχωρήσει σε σημείο όπου η αντιπυραυλική άμυνα θεωρείται πλέον ως απαραίτητη ικανότητα.Το σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας του Ισραήλ αντιμετώπισε τη δυσκολότερη δοκιμή του τον Απρίλιο, όταν το Ιράν εκτόξευσε εκατοντάδες πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Ισραήλ.Οι IDF ισχυρίστηκαν ότι περίπου το 99% αναχαιτίστηκαν.Αλλά το Ιράν είχε τηλεγραφήσει ότι ερχόταν μια επίθεση, οπότε το Ισραήλ είχε χρόνο να προετοιμαστεί.Δυνάμεις από πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Ιορδανίας, βοήθησαν επίσης στην αναχαίτιση της ιρανικής επίθεσης.
Patriot, S-300 και άλλα όπλα αεράμυνας που μπορούν να καταρρίψουν αεροσκάφη, πυραύλους και μεγάλα drones χρησιμοποιούνται από δεκάδες έθνη. Η Ουκρανία, ειδικότερα, έχει συσσωρεύσει μεγάλη εμπειρία αναχαίτισης ρωσικών πυραύλων, συμπεριλαμβανομένων των υπερηχητικών πυραύλων που η Ρωσία ισχυρίστηκε ότι ήταν ασταμάτητοι.
Όπως σημείωσαν οι Kaushal και Kochav, τα ολοκληρωμένα προγράμματα αέρος και πυραύλων “είναι μοναδικά επιρρεπή σε καθυστερήσεις και υπερβάσεις κόστους δεδομένης της εγγενούς πολυπλοκότητας των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν.Αυτό το ζήτημα επιδεινώνεται όταν οι αντιπυραυλικές άμυνες όπως αυτή του Ισραήλ πρέπει να αντιμετωπίσουν πολλαπλές απειλές, συμπεριλαμβανομένων βαλλιστικών πυραύλων, πυραύλων κρουζ, drones και ρουκετών πυροβολικού.Η αντιπυραυλική άμυνα θα είναι πάντα προκλητική, εν μέρει επειδή είναι λιγότερο δαπανηρό για έναν αντίπαλο να κατασκευάσει περισσότερους επιθετικούς πυραύλους από ό,τι για τον αμυνόμενο να τους αναχαιτίσει όλους.
“Το ζήτημα με τα αντεπιχειρήματα σχετικά με το κόστος της αεράμυνας, λοιπόν, δεν είναι ότι είναι κατηγορηματικά λάθος, αλλά μάλλον ότι σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν λίγες εναλλακτικές λύσεις εκτός από ένα πολιτικά μη βιώσιμο δόγμα προκοπής, ιδιαίτερα όταν μια χώρα δεν έχει στρατηγικό βάθος”. Ο Kaushal και ο Kochav έγραψαν.Στο τέλος, το όφελος της αντιπυραυλικής άμυνας μπορεί απλώς να είναι ότι είναι η λιγότερο κακή επιλογή.
Ο Μάικλ Πεκ είναι συγγραφέας αμυντικών έργων του οποίου η δουλειά έχει εμφανιστεί στο Forbes, στο Defense News, στο περιοδικό Foreign Policy και σε άλλες εκδόσεις.Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στις πολιτικές επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Rutgers.Ακολουθήστε τον στο Twitter και στο LinkedIn.
Δείτε το αρχικό άρθρο του Business Insider.
