Οι δάσκαλοι Zora και Dave Keffer δεν ήταν άγνωστοι στα ταξίδια, καθώς είχαν ζήσει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για οκτώ χρόνια πριν επιστρέψουν στον Καναδά στα τέλη της δεκαετίας του 1990 για να είναι με την κόρη τους.
Έτσι, όταν εκείνη μεγάλωσε και αποφοίτησε, το ζευγάρι αποφάσισε να αξιοποιήσει μια ευκαιρία διδασκαλίας στην Κεντρική Ασία και ξεκίνησε άλλη μια περιπέτεια που θα τους οδηγούσε σε μια μικρή πόλη του Ουζμπεκιστάν και στη συνέχεια στο Καζακστάν.
Το ζευγάρι υποστηρίζει ότι η μετακόμισή τους εκεί υπήρξε μια καταπληκτική εμπειρία που πρόσφερε πλεονεκτήματα που δεν υπάρχουν πλέον στη Δύση, παρά τους αρχικούς τους φόβους ότι είχαν καταλήξει σε ένα αυστηρό πρώην σοβιετικό χωριό που ήταν επιρρεπές σε διακοπές ρεύματος και φρικτούς καύσωνες.
Η Zora, η οποία κατάγεται από την πρώην Τσεχοσλοβακία, αναφέρει ότι αφού η κόρη τους έφυγε από το σπίτι, ‘σκέφτηκαν ότι ήταν καιρός να ξαναρχίσουμε τη νομαδική μας ζωή.’ Όταν έμαθαν ότι το Καζακστάν είχε ανάγκη από δασκάλους, σκέφτηκαν ότι ‘ακούγεται σαν ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα’ και έκαναν αίτηση, περνώντας σχεδόν πέντε χρόνια στη χώρα.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων, κατά τη γνώμη της, δεν γνωρίζει ούτε το φυσικό μέγεθος του έθνους ούτε το ποσοστό των μειονοτήτων που το αποκαλούν σπίτι τους.
Νέα περιπέτεια
Οι Keffers ήταν έτοιμοι για κάτι καινούργιο και πάλι μετά την ολοκλήρωση της θητείας τους στο Καζακστάν. Αφού δέχτηκαν ένα συμβόλαιο εργασίας στο Κουβέιτ, ‘κόλλησαν’ στο κράτος της Μέσης Ανατολής κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID-19.
Όσον αφορά την επιθυμία τους να μετακινούνται συνεχώς, η Zora παρατηρεί: ‘Μπορεί να είναι πρόκληση μερικές φορές να επιστρέψουμε σε έναν φυσιολογικό τρόπο ζωής.’
‘Μπορείτε να ζήσετε αυτή τη συναρπαστική, απογοητευτική και ενίοτε εξαιρετικά απρόβλεπτη ύπαρξη.’
Αφού η Zora και ο Dave έλαβαν προσφορές εργασίας τον Μάρτιο του 2020 σε ένα σχολείο για ‘χαρισματικά παιδιά’ στο Ουζμπεκιστάν, άρχισαν να σκέφτονται τη μετακόμισή τους εκεί.
Παρά την έλλειψη ενθουσιασμού τους κατά την έρευνα για το Nukus, την έκτη μεγαλύτερη πόλη του Ουζμπεκιστάν, και τη μη εμπνευσμένη περιγραφή, τελικά πήραν την απόφαση να το δοκιμάσουν.
Η Zora έμεινε έκπληκτη από την αρχιτεκτονική της χώρας όταν έφτασαν για πρώτη φορά στο Ουζμπεκιστάν το 2020, χαρακτηρίζοντάς την ως ‘ένα μείγμα από μη κολακευτικά, χρηστικά κτίρια σοβιετικής εποχής δίπλα-δίπλα με σύγχρονες πολυκατοικίες.’
Η Zora και ο Dave, που καθένας είχε βίζα εργασίας πολλαπλών εισόδων, εγκαταστάθηκαν μάλλον εύκολα και έγιναν ευπρόσδεκτοι ενώ το έθνος βρισκόταν ακόμη ‘κάτω από το σύννεφο του COVID’.’
Η Zora σημειώνει: ‘Ο Dave και εγώ είχαμε την τύχη να συμμετέχουμε και να απολαμβάνουμε πολλές από τις παραδόσεις που προσφέρει μια τόσο πολύχρωμη κοινωνία.’ ‘Οι ντόπιοι είναι ευγενικοί και φιλικοί στο έπακρο.’
Πολιτισμικές διαφορές
Αν και μπορεί να είναι δύσκολο για τους νεοφερμένους να προσαρμοστούν στη ζωή σε μια χώρα όπως το Ουζμπεκιστάν, η Zora επισημαίνει ότι λόγω του χρόνου που πέρασαν στο Καζακστάν, δεν ήταν τόσο δύσκολο για αυτούς.
Αυτό το Ουζμπεκιστάν δεν προκάλεσε πολιτισμικό σοκ επειδή, όπως λέει η ίδια, ‘είναι όλη η Κεντρική Ασία. Είναι και οι δύο πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Πολύ παρόμοιοι πολιτισμοί.’
Αν και ο πληθυσμός του Nukus υπολογίζεται σε 329.000, οι Keffers αγάπησαν το σπίτι τους και ένιωσαν άνετα στην κοινότητα παρά τους αρχικούς τους ενδοιασμούς.
Η Zora λέει: ‘Είναι πραγματικά πολύ αστείο. Οι άνθρωποι λατρεύουν να εξασκούνται στα αγγλικά. Σε σταματούν όλη την ώρα και θέλουν να κουβεντιάσουν (στα αγγλικά).’
Δεδομένου ότι ο σύζυγός της Zora και η ίδια δεν μιλούν ουζμπεκικά, χρησιμοποιούν συχνά το Google Translate για να επικοινωνούν με τους ντόπιους.
Και συνεχίζει: ‘Εδώ, το Google Translate είναι ο καλύτερός σας φίλος.’
Το γεγονός ότι η Zora ποτέ δεν μπορούσε να βαρεθεί να εξερευνά νέα μέρη υπήρξε ένα από τα αγαπημένα της στοιχεία στο Ουζμπεκιστάν.
Δεν υπάρχει ποτέ μια βαρετή στιγμή εδώ, ισχυρίζεται, προσθέτοντας ότι δεν είναι ποτέ βαρετά.
Σε ένα πράγμα, όμως, δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμοστεί: στις τακτικές διακοπές ρεύματος που ξεκίνησαν περίπου την εποχή της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022.
Δηλώνει: ‘Μπορώ να σας πω ότι δεν είναι διασκεδαστικό όταν δεν λειτουργεί ο κλιματισμός, επειδή κάνει ζέστη εδώ.’
‘Αυτό δεν είναι το κατάλληλο μέρος για άκαμπτους ανθρώπους. Πρέπει να είσαι πολύ ευέλικτος, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί.’
Η Zora και ο σύζυγός της βρήκαν εύκολο να προσαρμοστούν στη ζωή στο Ουζμπεκιστάν, αλλά τονίζει ότι το να έχουν ο ένας τον άλλον ως σύστημα υποστήριξης ήταν ζωτικής σημασίας. Πιστεύει ότι τα άτομα που μετακινούνται μόνα τους πιθανόν να δυσκολεύονται πολύ περισσότερο.
Το ‘Nukus είναι μια μικρή κοινότητα. Σίγουρα δεν έχετε το ίδιο είδος δεξαμενής ομογενών που έχει, ας πούμε, η Τασκένδη, η πρωτεύουσα, ‘, παρατηρεί το ζευγάρι.
‘Είναι μια μικρή πόλη, οπότε πρέπει να δουλέψεις λίγο πιο σκληρά για να γνωρίσεις κόσμο. Δεν το έχεις αυτό εδώ.’
Αίσθηση της κοινότητας
Η Zora πιστεύει ότι η ανθεκτικότητα της γειτονιάς και των κατοίκων της, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι και έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για τους γείτονές τους, της έδωσε ελπίδα.
‘Αυτό το μέρος έχει μια πολύ ισχυρότερη αίσθηση της κοινότητας. Οι οικογένειες είναι πιο κοντά μεταξύ τους. Στη Δύση, το χάσαμε αυτό, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.’
Επειδή δεν υπάρχει το ίδιο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας, οι άνθρωποι εδώ εξακολουθούν να βασίζονται σε μεγάλο βαθμό ο ένας στον άλλο. Στην πραγματικότητα, είναι μια ανάγκη, επειδή έχεις την οικογένειά σου για να στηριχτείς σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Κάθε έξι εβδομάδες περίπου, η Zora και ο Dave κάνουν μια εκδρομή στην Τασκένδη, την πρωτεύουσα, ‘για ένα ωραίο Σαββατοκύριακο απόδρασης’, παρόλο που ζούσαν στο Nukus το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.
Το ζευγάρι έκανε ένα διάλειμμα από τη δουλειά του το 2021 για να επισκεφθεί την Σαμαρκάνδη, τη Μπουχάρα και τη Χίβα, τρεις πόλεις που κάποτε αποτελούσαν μέρος του Δρόμου του Μεταξιού.
Η ίδια δηλώνει: ‘Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ να φεύγω από το Ουζμπεκιστάν χωρίς να δω αυτές τις θρυλικές πόλεις.’
‘Είναι πραγματικά καταπληκτικές. Είναι σαν να ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο και να μπαίνεις σε ένα από εκείνα τα μαγικά λαϊκά παραμύθια της Μέσης Ανατολής, όπως το ‘Χίλιες και μία νύχτες.’
Η Zora αναφέρει ότι η Χίβα, μια μικρή πόλη στο νοτιοανατολικό Ουζμπεκιστάν, εντυπωσίασε τόσο την ίδια όσο και τον Dave.
Συνεχίζει: ‘Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πολλά για τη Χίβα, επειδή δεν είναι στην περιοχή όπου βρίσκονται η Σαμαρκάνδη και η Μπουχάρα’, προτού μιλήσει για την ‘τρομακτική εμπειρία’ της ανάβασης στον 45 μέτρων (148 ποδιών) μιναρέ Islam Khodja.
‘Είναι μια σπουδαία πόλη με υπέροχη αρχιτεκτονική, αλλά σε πολλούς ανθρώπους λείπει.’
Όταν την ρωτούν τι της άρεσε περισσότερο από τη ζωή στο Ουζμπεκιστάν, η Zora απαντά χωρίς δισταγμό, τους μαθητές της.
‘Ως δασκάλα, νομίζω ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα είναι ότι δεν έχουμε προβλήματα πειθαρχίας επειδή τα παιδιά εδώ είναι τόσο καλοί’, λέει.
Η Zora πιστεύει ότι το φαγητό του Ουζμπεκιστάν είναι ‘εξωπραγματικό’ και είναι μεγάλη θαυμάστρια της κουζίνας της χώρας.
Ο καιρός είναι ‘τόσο καλός σε σύγκριση, ας πούμε, με τον Καναδά ή τη Βόρεια Αμερική’, υποστηρίζει.
‘Η γεύση είναι πραγματικά καταπληκτική σε σύγκριση με τα προϊόντα του σούπερ μάρκετ στον Καναδά, και εδώ έχετε συνέχεια ηλιοφάνεια.’
Αναπτυσσόμενη χώρα
Η Zora επισημαίνει ότι, παρόλο που θεωρούσαν το Ουζμπεκιστάν απίστευτα φθηνό, αυτό είναι ‘σχετικό’, γιατί έπαιρναν ‘καλό μισθό’.
Η ίδια δηλώνει: ‘Προφανώς, δεν θα ήταν πολύ φθηνότερα αν παίρναμε έναν τοπικό μισθό.’
Ένα από τα πράγματα που λείπει περισσότερο από τη ζωή στον Καναδά, παραδέχεται η Zora, είναι η απουσία της μεταγλώττισης όταν πρόκειται να δει ταινίες blockbuster.
Το ζευγάρι κατάφερε, ωστόσο, να φτάσει στην Τασκένδη για να δει μερικές ζωντανές παραστάσεις μπαλέτου και σύγχρονου χορού.
‘Αυτό είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα για εμάς, επειδή οι παραστάσεις αυτές ήταν καταπληκτικές και τα εισιτήρια είναι πολύ φθηνά’, σημειώνει.
‘Ως εκ τούτου, θα πρέπει να επικεντρωθείτε σε αυτό. Όχι ταινίες, αλλά καταπληκτικός χορός.’
Το ζευγάρι είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε εθιμοτυπικές εκδηλώσεις, όπως το Nowruz, μια γιορτή που τιμά την περσική Πρωτοχρονιά και αποτελεί επίσημη αργία στο Ουζμπεκιστάν που γιορτάζεται στις 21 Μαρτίου.
‘Μέρος αυτού είναι το βράσιμο μιας πουτίγκας για δέκα ώρες σε ένα μεγάλο καζάνι’, λέει η Zora.
Λόγω της ‘μακρινής απόστασης’, οι επισκέψεις του ζευγαριού από το σπίτι αποδείχθηκαν ελάχιστες, γεγονός που ήταν ένα από τα μειονεκτήματα της διαμονής σε ένα μέρος όπως το Ουζμπεκιστάν.
‘Αυτό είναι το ένα πράγμα (η απόσταση), και το άλλο πράγμα, το οποίο είναι ακόμα πιο σημαντικό, είναι ότι δεν έχουμε καθόλου ελεύθερο χρόνο (από τη δουλειά).’
Κάθε καλοκαίρι, το ζευγάρι ταξίδευε πίσω στον Καναδά για να ξαναβρεί τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Η ίδια σημειώνει: ‘Είναι ωραίο να βλέπεις ότι υπάρχουν ακόμα και να επανασυνδέεσαι.’
Η Zora λέει ότι όποιος σκέφτεται να μετακομίσει στο Ουζμπεκιστάν θα πρέπει να έχει κατά νου ότι είναι ‘ακόμη μια αναπτυσσόμενη χώρα’ και ότι πιθανόν δεν θα έχει πρόσβαση στις ίδιες ανέσεις και στον ίδιο τρόπο ζωής που είχε συνηθίσει.
Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο να είναι κανείς πολύ ευέλικτος και να έχει μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, συνεχίζει η ίδια, προσθέτοντας ότι δεν πρέπει να περιμένει το ίδιο επίπεδο άνεσης και αποτελεσματικότητας.
‘Μετά από αυτή την εμπειρία, έχω γίνει ακόμη πιο ευέλικτη και ανοιχτόμυαλη από ό,τι ήμουν πριν.’
Για άλλη μια φορά, η Zora και ο Dave αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους και να ξεκινήσουν ένα νέο ταξίδι μετά από τέσσερα χρόνια στο Ουζμπεκιστάν.
Τώρα που συνταξιοδοτήθηκαν, σκοπεύουν να ταξιδέψουν εκτενώς κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, ενώ θα αποφασίσουν τι θα κάνουν στη συνέχεια.
Η Zora λέει ότι δεν σκοπεύουν να μείνουν μόνιμα στον Καναδά, παρόλο που θα τον επισκέπτονται για μικρό χρονικό διάστημα.
‘Ελπίζουμε να μην χάσουμε ποτέ την περιπλάνησή μας. Αγαπάμε τον Καναδά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σκοπεύουμε να μείνουμε εδώ’, προσθέτει.
Η Zora τονίζει ότι ακόμα σκέφτονται τα πράγματα απαντώντας στην ερώτηση ποια τοποθεσία είναι η επόμενη στη λίστα τους.
Δηλώνει: ‘Το μέλλον είναι αδιαφανές.’
Εγγραφείτε στο CNN.com για να λαμβάνετε περισσότερες ειδήσεις και ενημερωτικά δελτία από το δίκτυο.
